Onder het vloerkleed lag de oudste postzegel ter wereld. Opa had de postzegel daar verstopt, voordat hij zijn huis moest verlaten. Dat was een van de laatste dingen die hij me vlak voor zijn overlijden heeft verteld. En ik was het helemaal vergeten. Na zijn overlijden hadden mijn ooms en tantes het huis opgeruimd, omdat het al snel te koop gezet moest worden. Verschrikkelijk dat het leven zo snel moet worden opgepakt.

     Nu, jaren later, kwam mijn tante op bezoek bij mijn eerste echte huis met als cadeau zijn vloerkleed. Heel netjes opgerold en in plastic en cadeaupapier ingepakt. Speciaal voor mijn eerste huis bewaard, had ze stralend gezegd. Zo had opa het blijkbaar gewild. Toen ik het cadeaupapier uitpakte, herkende ik de stof meteen. Het was het kleed waar opa het over had gehad! Het kleed dat altijd onder de bank lag, voor de tv en net niet lang genoeg was om de tafel te raken. Mijn tante en ik rolden voorzichtig het kleed uit, verplaatsten de tafel en legden het kleed op de grond in de woonkamer. Past perfect, zei ze. Daar was ik het helemaal mee eens.

     Later die avond, ik zat rustig op de bank met een pilsje, dacht ik ineens aan de laatste woorden die opa tegen mij had gezegd. De oudste postzegel ter wereld ligt onder het vloerkleed. Voorzichtig stond ik op, schoof de tafel aan de kant en nam nog een slok van mijn pilsje. Ik ging op mijn knieën naast het kleed zitten en draaide het kleed om, zodat ik de hele achterkant kon bekijken. De achterkant was stug, op de hoeken afgesleten en er zaten verschillende draden los aan de achterkant, waardoor ik de postzegel niet direct kon zien. Maar, precies zoals opa had gezegd, uiteindelijk zag ik de postzegel zitten. Heel voorzichtig haalde ik de postzegel los met een pincet, nadat ik er met mijn telefoon eerst een foto van gemaakt had. Ik legde de postzegel op tafel en zette een lamp aan om er goed naar te kijken. De zegel was wat vergeeld, maar er stond duidelijk een portret op en de woorden postage en one penny. Dat laatste kon ik natuurlijk gewoon googelen, dus dat is wat ik op dat moment deed. Op de oudste postzegel zou een portret staan van koningin Victoria en de woorden postage en one penny. Ik keek naar de postzegel op tafel en die leek precies op de afbeeldingen van Google. Opa had gelijk, dit zou echt de oudste postzegel ter wereld kunnen zijn. Ik liep snel naar de plantenpotten op de vensterbank. Uit de derde plantenpot van rechts viste ik een sleuteltje. Met het sleuteltje en de postzegel in mijn hand liep ik snel naar mijn slaapkamer, pakte een groot oud boek en opende de kast erachter met het sleuteltje. Met een klik ging de boekenkast langzaam als een deur open. Ik stapte met de postzegel in mijn hand naar binnen, klikte het licht aan en sloot de deur achter me. In de ruimte lag een enorm boek onder een glazen bak. Het boek was rood verlicht. Ik tilde de bak op en bladerde voorzichtig naar de eerste pagina. “Voor mijn kleinzoon. Mocht ik de verzameling zelf niet meer kunnen afmaken, dan vind je in mijn brief alle aanwijzingen voor de zegels die nog ontbreken. De oudste postzegel ter wereld mag pas als allerlaatste opgeplakt worden. Als je het je goed herinnert, weet je waar deze te vinden is. Ik heb je oma beloofd om dit boek af te maken en hoop dat je mij hiermee kunt helpen als het me niet meer lukt.” Op de volgende pagina was de laatste lege bladzijde te zien. Heel voorzichtig plakte ik de postzegel in het boek. De laatste zegel. Opa, het is je gelukt! Het was een heel avontuur, maar ik heb alle zegels gevonden.

     De volgende ochtend stapte ik met goede moed in de auto. Het boek had ik goed ingepakt en op de passagiersstoel gelegd. Tijdens mijn autorit naar oma dacht ik aan de momenten dat ik als klein kind samen met opa door zijn boek had gebladerd. Elke keer weer keek oma vanuit de keuken toe hoe wij geconcentreerd naar de postzegels op oude enveloppen keken en ze vergeleken met de zegels die we al hadden. De verhalen die opa mij altijd vertelde over hoe hij aan een postzegel gekomen was, waar de inhoud van de brief over ging en wie of wat er op de postzegel was afgebeeld zouden me altijd bij blijven. Ook al begreep oma zijn hobby niet, ze genoot er altijd van om ons samen over het boek gebogen te zien zitten. En nu was het eindelijk compleet. Ik kon oma het boek geven en vertellen waarom opa met zijn verzameling was gestart. Oma was verbaasd maar blij mij te zien toen ik door de achterdeur binnen stapte. Met een kop koffie gingen we aan de keukentafel zitten en keek oma nieuwsgierig naar de tas die ik bij me had. Terwijl ik voorzichtig het boek uit de tas pakte, vroeg ik oma of ze de hobby van opa nog kende. Haar ogen vulden zich met tranen toen ze het boek uit de tas zag komen en het herkende. Bij het boek zat een tasje met de oude enveloppen die opa bewaard had. Ik vertelde oma dat opa mij had gevraagd of ik het boek compleet wilde maken. Hij wilde het boek aan oma geven. Oma keek me verbaasd aan en vroeg of het me gelukt was. Ze zei dat ze het altijd zo mooi vond om ons samen te zien werken aan het boek. Uit het kleine tasje pakte ik de enveloppen en gaf die aan oma en vertelde haar de reden dat opa een postzegelverzameling had. Met tranen in haar ogen pakte ze haar eigen oude enveloppen aan. Ik zette mijn koffiemok op het aanrecht, pakte mijn autosleutels en liet oma alleen met het boek, haar enveloppen en de gedachten aan opa.

2019